20. Musimy walczyć...

              Patrzyłam przed siebie pustym wzrokiem. Strach rozrywał mnie od środka. Dobrze wiedziałam ,że to jedyne rozwiązanie. Chciałabym powiedzieć ,że miałam jakiś wpływ na tą decyzję ale tak nie było. Nie otworzyłam ust nawet na sekundę. Nie popłynęły z nich żadne słowa. Tylko słuchałam. Słuchałam wszystkich za i przeciw.

Gdy tylko Matt oznajmił nam ,że oni już wszystko wiedzą cały plan po prostu runął. W mojej głowie nadal słychać było tylko te dwa przerażające słowa.

Musimy walczyć.

Powstaje pytanie: Jak oni się dowiedzieli ?

Ja i Liam. To nasza wina. W momencie gdy nasze ręce się złączyły Liam odzyskał wspomnienia które wcześniej zmienił Sauron. Sauron to poczuł. Nie wiemy dokładnie jak ale na pewno to odczuł. Już wiedzą ,że Liam dowiedział się całej prawdy.

Musimy walczyć.

W tym momencie pojawia się kolejne pytanie: Jak ?

Mamy za sobą dopiero pierwszy dzień ćwiczeń. Każdy z nas jest wykończony. Liam stracił dużo enerii…nawet nie może chodzić o własnych siłach a co dopiero walczyć. Jason powtarzał ,że mam w sobie potencjał. Jednak nie potrafię go wykorzystać. Nie umiem zupełnie nic. Większość z nas jest po prostu ludźmi.

Musimy walczyć.

…ale czy mamy jakąkolwiek szanse ?

Stanięcie do walki będzie wystawieniem się na pewną śmierć. Zginą prawdopodobnie wszyscy.

Dlaczego ?

Imferiusy to stworzenia nadprzyrodzone. Mają bardzo dużo siły i były trenowane odkąd nauczyły się chodzić po przemianie. Są niezwykle szybkie i zwinne.

Akuariony to zgromadzenie składające się z ludzi oraz pół ludzi. Większość ludzi zna sztuki walki a pół ludzie mają nadludzkie zdolności ale to za mało.

Stanowczo za mało.

   -Musimy walczyć…- Szepnęłam. Chłopacy przerzucili na mnie swój wzrok. Siedziałam nieruchomo dobre pięć minut.- Macie racje. Nie ma innego rozwiązania. Nie znajdziemy go. Trzeba bronić niewinnych.

   -Ona ma racje. Nie możemy tracić czasu.- Dodał Matt.

   -Tylko kiedy oni uderzą ?- Zapytał Jason.

   -Gdy księżyc będzie w pełni.- Odparł słabo Liam.- Tylko wtedy Sauron może wyjść na zewnątrz. Ma kilkaset lat. Wtedy ma najwięcej siły.

   -Mamy co najwyżej dwie godziny…- Mruknął przerażony Matt.

   -W takim razie dobrze je wykorzystajmy. To nasza ostatnia szansa.- Powiedział stanowczo Jason. Przymknęłam oczy.

Ostatnie dwie godziny…

            Jason miał powiadomić o zaistniałej sytuacji starszych a Matt przywódców danych terenów. Ja miałam pomóc w jakiś sposób odzyskać Liamowi siły a on nauczyć mnie jak korzystać ze swojej mocy.

   -Czy to musi być człowiek ?- Zapytałam patrząc mu w oczy. On pokiwał tylko głową. Nadal nie mogłam uwierzyć we wszystko co mówił. Był jakby w bańce. Zamknięty gdzieś w swoim świecie. Patrzył na wszystko chłodno i bez uczuć. Nie dziwiłam mu się. Został oszukany. Całe życie żył w kłamstwie. Podziwiałam go za szczerość. Za to ,że nam wszystko powiedział ale coś było nie tak…

   -Czy to mogę być ja ?- Jego oczy jakby pociemniały. Wtedy zrozumiałam. Był zły. Nie. Zły to za lekkie słowo. Był rozwścieczony ! W jego ciemnych oczach widać było chęć mordu.- Liam…

   -Rosalie…oni tak po prostu zabili całą moją rodzinę. Ja na to musiałem patrzeć… Widziałem ich twarze. Widziałem jak jeden z nich powoli wykańczał moją zrozpaczoną matkę. Jak mój brat zasłaniał mnie własnym ciałem…ale nic nie mogłem poradzić. Zupełnie nic. A oni żyli ze mną przez te wszystkie lata ! Wychowywali mnie w chęci zemsty na niewinnych ludziach ! Zamienili mnie w maszynę śmierci. Wiesz ilu już ludzi zabiłem ?- Pokręciłam przecząco głową.- Tysiące. Epidemia dżumy ? Nigdy nie istniała. To my zabijaliśmy tych wszystkich ludzi !- Położyłam na jego policzki dłonie.

   -To już nie ma znaczenia. Możesz w końcu odkupić swoje winy i zemścić się za to co ci zrobili. Pomogę ci…ja tobie, ty mi. Gdy to wszystko się już skończy będziemy znowu razem…

   -Chcesz być z kimś takim jak ja ? Od zawsze byłem tylko mordercą. Nie zasługuję na kogoś takiego jak ty. Nie zasługuję na dobro.- Mówił patrząc mi w oczy. Przeraziłam się. On naprawdę tak myślał.

   -To co było kiedyś nie ma znaczenia. A ja cię kocham. Od momentu gdy spotkałam cię w szkole już nie mogłam przestać o tobie myśleć. To było jak przeznaczenie. Myślę ,że właśnie tak jest. My też jesteśmy puzzlami w tej układance. Od początku trwania tej historii jesteśmy sobie przeznaczeni…a może ty wcale nic do mnie nie czujesz ?- Zapytałam cicho a do mojego serca wkroczyły wątpliwości. Wbijając się niezwykle głęboko i okropnie raniąc. Mój oddech przyspieszył.

   -Nie gadaj głupot… Nie potrafię bez ciebie żyć. Dlatego dziś tu przyszedłem. Czułem ,że umieram bez ciebie…

   -W takim razie weź część mnie. Musisz odzyskać siły. Ty też kiedyś uratowałeś mnie właśnie w ten sposób. Chcę ci się odwdzięczyć.- Powiedziałam.

   -Nie mogę…a jeżeli nie będę potrafił przestać ?

   -Ufam ci.- Odparłam z uśmiechem. Stanęłam na palcach i dotknęłam jego ust swoimi. Gdy Liam odwzajemnił pocałunek poczułam coś dziwnego. Jakby ktoś ściągał ze mnie jedwabną sukienkę która delikatnie łaskotała moje ciało. Na początku było to przyjemne uczucie. Jednak w pewnym momencie okropnie zabolało jakby jedwab zamienił się w papier ścierny który zrywał z mojego ciała skórę. Usłyszałam krzyk a po chwili nasze usta się rozłączyły.

   -Wiedziałem ,że nie powinienem. Jak się czujesz ?- Zapytał Liam. Uśmiechnęłam się do niego. W moich oczach były łzy ale wypełniało mnie ogromne szczęście. Jakby ktoś zdjął z moich ramion wszystkie problemy.

   -Dobrze a ty ?- Odpowiedziałam zupełnie szczerze. Liam przerwał to w odpowiedniej chwili. Widziałam ,że był przerażony ty co mogło się stać ale wiedziałam ,że czuje to samo co ja.

   -Ja świetnie.-Odparł dotykając ręką mojego policzka.- Teraz jesteś częścią mnie.- Dodał prawie niezauważalnie się uśmiechając.

   -Cieszę się ,że wróciłeś.- Mruknęłam wtulając się w niego.

Ostatnie półtora godziny…

            Mocniej zacisnąłem pięści. Liczyła się dla nas każda sekunda.

   -Dobrze.- Odparł w końcu mężczyzna należący do starszyzny.- Czy przywódcy sektorów zostali już powiadomieni ?

   -Tak. Za jakieś pół godziny wszyscy powinniśmy się spotkać w naszej kwaterze.- Wcześniej wydawało mi się to śmieszne. Nazywać kwaterą własny dom…ale teraz to nie miało znaczenia. Czas stał się naszym wrogiem ale my mieliśmy pewną broń. Wolę walki.

   -W takim razie ruszajmy.- Zadecydowali równocześnie a ja przytaknąłem.

Ostatnia godzina…

            W salonie było zgromadzonych ponad stu ludzi i pół ludzi należących do zgromadzenia akuarionów. Wzrok wszystkich obecnych skierowany był na wysokiego , dobrze zbudowanego bruneta. Z niezwykłym opanowaniem na twarzy udzielał najważniejszych informacji.

   -…starajcie się uderzać niezauważalnie. Najlepiej zastosować atak od tyłu. Nowonarodzeni będą zdezorientowani. Nie wszyscy są dobrze wyszkoleni do walki…ale musicie uważać bo i oni są bardzo silni. Zwinność i szybkość to podstawowe cechy wszystkich imferiusów. Teraz najważniejsze. Jak ich zabić ? Jest to nieco skomplikowane. Pierwszy krok to ich zranić. Muszą opaść z sił. Drugi krok to przebić im serce.

W pokoju panowała grobowa cisza. Każdy starał się chłonąć ostatnie wskazówki przed wyruszeniem na walkę.

   -Jakieś pytania ?- Zapytał Jason. Kilka osób pokręciło głowami ale większość po prostu milczała. Zerknęłam na Liama. Nasz wzrok się spotkał.

   -Będę szczery. Dobrze wiecie ,że bardzo mało ćwiczyliśmy i ,że nie zostało nam zbyt dużo czasu ale wierzę w nasze zwycięstwo. Tak. Prawdopodobnie wielu z nas zginie ale każdy był tego świadomy dołączając do tego zgromadzenia. Wiem ,że nie poddamy się bez walki. Naszym zadaniem jest obrona ludzkości.- W pomieszczeniu wyczuć było można strach, wolę walki i zdecydowanie. Nikt nie mógł zaprzeczyć słowom Jasona.- A teraz ułóżmy szyk bojowy.

Ostatnie pół godziny…

            Głośno wypuściłam powietrze. Po moim czole ciekł pot. Na twarzy blondynki pojawił się uśmiech.

   -Udało się.- Powiedziała patrząc na mnie.- Tarcza nie była zbyt duża objęła tylko ciebie ale nie mogłam się przez nią przedostać. Udało ci się.- Powiedziała głośniej.

Czułam się okropnie zmęczona. Od około dwudziestu minut byliśmy na polanie wykorzystując ostatnie chwile na ćwiczenia. Ci którzy umieli najwięcej pomagali tym najsłabszym.  

   -Jeżeli uda ci się rozciągnąć tarczę będziemy mieć większe szanse.- Szepnęła dziewczyna.

   -Widziałaś jak utrzymanie tarczy mnie męczy. Udało mi się na jakieś dziesięć sekund a ona osłaniała tylko jedną osobę…- Jęknęłam.

   -Musisz się postarać…-Dodała.- Teraz wszystkie zdolności mają niezwykłe znaczenie.

Ostatnie minuty…

            Spojrzałam w ciemne niebo. To już za chwilę. Poczułam czyjś dotyk. Zerknęłam w prawą stronę. Liam delikatnie ściskał moją dłoń. Wiedział ,że się boję. Ciągle porozumiewaliśmy się przez myśli.

   -Przyjąć pozycje !- Ogłosił jeden ze starszych. Od razu przerzuciłam wzrok na lewą stronę. Jason spojrzał na mnie ze strachem. Usłyszałam jak kilka osób cicho się porusza. Szyk był bardzo przemyślany. W pierwszych dwóch kolumnach stali sami pół ludzie –wyjątkiem był Liam- którzy posiadali moce. Później odpowiednio byli poprzeplatani ludzie znający sztuki walki oraz ci którzy nie potrafili zbyt wiele.

Nagle zerwał się mocny wiatr. Rozejrzałam się po polanie ale oprócz drzew oraz mroku nie dostrzegłam nic innego.

Idą…

Szepnął Liam.

Kocham cię.

Odparłam.

A ja ciebie.

Po chwili do moich uszu dotarł odgłos kroków… setek kroków. Poczułam specyficzny zapach. Moje mięśnie zesztywniały. To był zapach śmierci…  

     

____

Od Jemi : Rozdział średnio mi się podoba. Inaczej to sobie wyobrażałam... dodałam bo rozdział powinien pojawić się już dawno. A wy co o tym myślicie ? :) 

Przewiduje jeszcze około trzech rozdziałów :) Zbliżamy się do końca :) Następny może pojawić się z opóźnieniem. 

Dziękuję za to ,że jesteście :)